Nog maar een paar jaar geleden zat ik er helemaal doorheen. Ik was de hele dag erg moe, raakte snel geΓ―rriteerd en had nergens meer zit in. Sβmorgens mijn bed uit komen was me al teveel. Ik was vaak boos op mezelf en begreep niet waarom het me allemaal niet lukte! Op mijn werk maakte ik fouten doe ik niet mocht maken, ik had er tenslotte toch voor geleerd. Hoe kon ik het dan toch fout doen!
Ook tegen mijn collegaβs en klanten was ik snauwerig en dit werd mij niet in dank afgenomen dus kreeg ik onbegrip. Ik begreep gewoon niet waar het mis ging. Ik had er geen erg ik dat ik bijna 24u aan stond. Dit begon al sβmorgens als ik op stond dan was ik al bezig met wat ik allemaal moest doen op mijn werk. Zelfs in de pauze op mijn werk nam ik geen rust. Na het werk was ik ook thuis nog bezig voor mijn werk en sβnachts lag ik te piekeren tot laat. Ik dacht dat het allemaal geen kwaad kon, dat het wel over zou gaan.
Tot ik op een dag echt instorten, pas toen wist ik dat het anders moest. Ik moest weer grenzen leren stellen. Dat vond ik toen heel erg moeilijk wat als ik iets vergeet morgen. Samen met mij huisarts heb ik een plan van aan gemaakt. Ook ben ik assertiever moeten worden en leerde ik nee te zeggen als het me teveel dreigde te worden.
Nu zorg ik er zelf voor dat ik na het werken niet meer aan sta. Ik sluit mij werkdag elke dag af door op te schrijven wat er goed ging die dag. Door het schijven zorg ik ervoor dat ik mijn werk niet mee naar huis neem.
